| "ਅਸੀਂ ਤੇਜੋ-ਵਾਰੀ-ਮ੍ਰਿਦਾਮ ਵਿਨਿਮਯ: (SB 1.1.1) ਦੇ ਇੱਕ ਅਸਥਾਈ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਤੇਜ: ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਅੱਗ, ਵਾਰੀ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਪਾਣੀ, ਅਤੇ ਮੌਤ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਧਰਤੀ। ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਮਿੱਟੀ ਲੈਂਦੇ ਹੋ, ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋ। ਫਿਰ ਇਸਨੂੰ ਪੀਸਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਗਾਰਾ ਅਤੇ ਇੱਟ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗਗਨਚੁੰਬੀ ਇਮਾਰਤ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੇ ਹੋ। ਹਾਂ। 'ਓਹ, ਮੇਰਾ ਇੰਨਾ ਵੱਡਾ ਘਰ'। ਤ੍ਰਿ-ਸਰਗੋ ਮ੍ਰਿਸ਼ਾ। ਪਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ: ਧਾਮਨਾ ਸਵੇਨ ਨਿਰਾਸਤ-ਕੁਹਾਕਮ। ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਇੱਟਾਂ, ਪੱਥਰ, ਲੋਹੇ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਖਾਸ ਕਰਕੇ - ਸਾਰੇ ਪੱਛਮੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ - ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਹਨ। ਉਹੀ ਗੱਲ, ਤੇਜੋ-ਵਾਰੀ-ਮ੍ਰਿਦਾਮ ਵਿਨਿਮਯ:। ਪਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੇਵਤਾ ਸਥਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਸਰੂਪ, ਸਦੀਵੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਵੀ ਮੱਥਾ ਨਹੀਂ ਟੇਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮੁਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਜਾਣਗੇ। ਬਿਲਕੁਲ ਜਿਵੇਂ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਵਿੱਚ।"
|
